domingo, 13 de enero de 2013

Latexo do Salvador (1º premio Letras Galegas 2011)

- Irmáns: cantas veces sentimos que estamos perdidos. Cantas veces vagamos polas tebras, sen ver a luz, porque os nosos desexos terrenais impídennos seguir o camiño. Non desesperen; nesas ocasións Deus é o faro que ilumina o camiño a seguir, e a igrexa é a que nos tende apoio… Don Salvador pronunciaba a súa homilía amolado. Era domingo, e coma sempre asistiran á misa soamente as beatas. Ver a igrexa valeira sempre lle afectaba bastante. Aquilo non era o que lle prometeran ao sairen do Seminario. Canso, paseaba a ollada polos seus fregueses rezando para poder rematar canto antes e marchar á Reitoral. Naquela misa dixo o xusto, sen deterse e tan rápido como se podía permitir para que ninguén se decatase. Santi, o seu sacristán, axudouno coa sotana e puxo uns pantalóns vaqueiros. Nada lle molestaba máis que levar ese ridículo disfrace pola rúa, nin tampouco o alzacuello. No seu lugar levaba sempre un xersei co colo de cisne. Saiu da igrexa apurado, sen falar coas devotas que agardaban á porta para felicitalo polo sermón dese domingo. Non tiña tempo para aturalas. Excusouse alegando unha dor forte de cabeza e apurou o paso. Mentira. Mentalmente púxose como penitencia rezar un Noso pai logo de tranquilizar. Deu un portazo e pasou dúas veces a chave. Apoiado na porta pechou os ollos. Pechounos moi forte; tanto que comezou a ver cores na escuridade. Pimeiro rosa, logo vermella e por último azul. Agora o que ve asemella unha volvoreta, o río, o verde do campo, un cobertor extendido entre as flores e despois… Non! Non podía permitirse iso, non agora. Abriu os ollos. Diante del estaba o espello coa súa imaxe reflectida. Dende que chegara á vila adelgazara moitisimo e comenzaba a caerlle o pelo. Aínda non cumprira os 35, era novo de máis para comenzar a preocuparse polo cabelo. Achegouse máis. Unhas enrugas ameazaban a ancha fronte. As acostumadas olleiras seguían alí, aínda non marcharan dende… A piques estivo de romper o espello dun puñetazo. Acouga, dixo a si mesmo. Respirou profundamente e entrou no salón algo atolondrado. Tirou a chaqueta despreocupadamente e púxolle mala cara á vida. Sentíase só. Tan sumamente só que comezaba a preguntarse se acertara realmente coa vida que escollera. Aquela vila comezara a absorbelo. Gústaballe, si. Se marchaba tería saudades do arrecendo das flores á noitiña, do chio-chio dos paxariños á mañá; das xenerosas comidas que lle preparaba Carmucha, da inocencia das súas beatas. Sorriu ao pensar nelas. Pero o seu soño era chegar a bispo. Quizais a solución sería ir a Roma, estudar e aclararse el mesmo. Como podería aconsellar aos demáis se estaba totalmente perdido? “Salvador, non estás perdido, estás na Reitoral, onde debes estar.” díxolle a súa conciencia. “Xa sei onde estou! Pero o que digo é que estou perdido dunha forma metafórica” recriminoulle a súa mente. Polo rabiño do ollo advertiu algún movemento no sofá. Automáticamente mirou en fite cara alí. Non soubo se o que atopou era bo ou malo. O único que acertou a sentir era que o seu corazón comezou a latexar dun xeito estrepitoso. Ela estaba sentada, co pelo rizo enguedellado e tan rubia coma sempre. Aquela mañá levaba uns pantalóns curtos e unha camiseta que, ao seu parecer, quedáballe pequena. Os seus ollos grises estaban cheos de significado e o seus sorriso podería iluminar calquera habitación, incluso a de un sacerdote coma el. Quedou quieto no medio do salón coma un paspán. Os músculos non respondían e non acertaba dicir nada con sentido. Ela decatouse. - Vas quedar ahí coma un pailaroco ou dasme unha aperta? Por inercia Salvador achegouse a ela as carreiras e apertouna fortemente contra o seu corpo. Soltouna despois duns poucos segundos e dispúxose a unha distancia prudencial. - Como entraches? - preguntou tenso -. Non deberías estar aquí. - Entrei pola porta de atrás - ela seguía sorrindo -. Acabo de chegar á vila e quería verte. - Facíache en Vigo - comentou máis relaxado -. Non sairon as cousas ben por alá? - Non, o certo e que non - suspirou. Ese suspiro fixo espertar en Salvador sentimientos que xa cría esquecidos. Loitou en silencio contra eles. Estaba a perder. - Todo comezou moi ben, atopei traballo de camareira pero… faltábanme os cartos. O único que podía facer era continuar coa profesión que tiña aquí - a muller sentou outra vez no sofá. Inmediatamente Salvador sentou ó seu carón e estivo tentado a collela da man. - Cristal… - Chámame Sabela - dixo con voz firme -. Son Cristal cando estou traballando. Pola contra, cando estou contigo son simplemente Sabela, e ti es o meu Salvador. - Sabi, non digas esas cousas - Salvador púñase nervioso por momentos. - É certo. E ti sabes que é certo. Silencio. - Vas quedar moito tempo? - Salva, ven comigo. De súpeto, o mundo caeulle enriba. Os escombros aturdírono. Ficou calado algo máis dun minuto. Medo. O máis absoluto dos medos campou na súa mente impedíndolle o movemento. Mirou a Sabela de novo. Os cabelos vermellos caíanlle pola cara coma se fosen unha cascada. Daría o que fose por enguedellar un dos seus dedos neses rizos vermellos. Nos seus ollos leu que ela desexaba que o fixese. Deixaría que lle fixese o que el quixer. A fin de contas, ela era unha profesional… Pero como podía pensar en Sabela daquela forma? Era unha persoa, non un anaco de carne. Fora a súa nena dende o momento que puxera un pé na vila. Axudáraa a sair da rúa, conseguiulle un traballo respetable. Logo ela agradecérallo como mellor sabía. Onde tería a cabeza? Como puido deixarse facer? Naquela ocasión sentiuse coma Xesucristo, pero desta volta sucumbindo ás tentacións de María Magdalena. Deuse noxo el mesmo. - Non me mires así - saloucou Sabela -, non o soportaría. De ti non. - Éme difícil non facelo. Non podemos esquecer que eu son sacerdote e ti estasme a tentar - dixo sen mirala aos ollos. Da gorxa de Sabela saiu un débil son agudo. Salvador acertou a ver como tapaba a cara coas mans. Os ombros subían e baixaban ó compás dunha música que escoitaba soamente ela. Unha música de dor e soños rotos. Unha bágoa esbarou polo nariz, cheo de pencas, e foi parar á alfombra. - É así como pensas en min? - case non se lle entendía ao falar, xa que tiña o corazón roto -. Para ti non son máis que unha puta que está a torcerche os plans. A muller ergueuse precipitadamente coa intención de marchar. Volver marchar. Feríraa, e por iso marchaba. Salvador tratou de imaxinarse que faría sen ela se marchaba. Non podería ler nos seus ollos, agarimar o seu cabelo, ser feliz cos sorrisos que lle dedicaba. Ela abriu a porta, non miraba atrás. Aínda sentía como choraba. El quedaba alí, outra vez. Foi entón cando aconteceu. O mundo parou e a el botárono fóra. Non podía escoitar, quedara xordo. Non podía falar, quedara mudo. Din que os camiños do Señor son inescrutabeis. E se era crego, se dera co cú naquela vila por ela? Soamente por ela. Sempre soubo que o seu Deus era un Deus de amor, non de odio. Que tiña de malo namorar? Que tiña de malo seguir coa súa fe? Acaso ía deixar de crer por namorar? Non. Decatouse de que sería imposible volver rir se ela non estaba alí para velo. Se non compartía a súa alegría. Quizais todo rematara; ou quizáis, nese intre, estábase a escribir o comezo. - Sabela! - berrou -. Sabela, por favor! Detívoa antes de que pechara a porta. Colleuna polo pulso e achegouna a el. Sabela mirouno, e os seus ollos semellaban unha tormenta ou unha tarde con brétema. Tiña esa ollada pola súa culpa. Tíñaa diante, tan preto… pero non era quen de falar. Salvador tamén deu en chorar: polo que fixera, polo que ía facer e polo que faría. Ía perder todo, aínda que tamén gañaría todo. Inclinouse sobre ela e notou como tremía baixo os seus brazos. As súas frontes estaban xuntas. Sentía como o seu doce alento penetraba nel privándoo dos seus sentidos e tinxindo a súa alma. Salvador mirou os rizos que lle caían pola cara. Sentíu os seus ollos de tormenta ata nos ósos. Os beizos de Sabela estábano a tentar e as pálpebras pesábanlle. - Son sacerdote - repetiu nun íntimo susurro. - Queres ofrecerlle a túa vida a un Deus que non te permite amarme? - Non funciona así, miña nena - pechou os ollos -. Sempre terei fe nos votos que elixín facer. Sabela suspirou. Lenta, moi lentamente, foi aproximando os seus beizos aos del. Salvador non se resistiu. O ruxe ruxe que sentiu polo seu corpo destrozou as súas decisións. Alimentou o seu amor por ela. Asinou a súa sentenza final. Ela separouse a modiño e susurroulle ó oído as palabras que endexamáis esquecería. - Onde está a túa fe agora?

jueves, 10 de enero de 2013

TARDES DE LLUVIA

Estaba paralizada mirando al horizonte. No sabía cuanto tiempo llevaba así, ni le importaba. El mar embravecido no evocaba una tarde normal de finales de agosto. Las nubes grises que flotaban sobre él se reflejaban en lo que ya no eran aguas cristalinas; se habían tornado turbias, oscuras, frías… El viento soplaba fuerte, incesable. Arrastrando hojas verdes, levantando arena, moviendo su pelo. La hierba brillante y húmeda se doblegaba complaciente ante la indiscutible supremacía del viento. Pequeñas gotas de lluvia comenzaron a caer suavemente, como frágiles plumas atrapadas en una tormenta de aire. Miró hacia arriba. Las delicadas gotas resbalaron por su pelo, recorrieron sus mejillas y mojaron su frente. Sonrió, todavía descansando sobre la fría hierba. No se veían gaviotas en el cielo y eso la entristeció. El agua proveniente del mar picado comenzó a salpicarla y bajó la vista hacia él. A lo lejos vio como una gran pastor alemán corría por la arena de la playa acercándose a ella. Se incorporó de un salto y secó con sus manos la cara empapada. - León! - gritó, intentando escucharse por encima del fuerte rugido del viento -. León, vuelve a casa! El pastor alemán pareció hacer caso omiso de las indicaciones de su ama y trotó hacia ella con gracilidad y con el largo pelo ondeando al viento. Era demasiado grande y robusto para que fuese arrastrado por el aire, así que ella aguardó en sus sitio hasta que León se acercase. - Te han enviado a buscarme, ¿no es cierto? - susurró, agachándose para acariciarle el lomo -. Pronto el viento será más fuerte. Deberíamos volver a casa. Recogió de la hierba el ahora empapado libro que estaba leyendo y se puso en marcha. Corrió descalza, con León escoltándola, por el paseo de madera que unía la playa con su casa, la más alejada del pueblo pero la más próxima al mar. La tormenta comenzó a enfurecerse y las gordas gotas de lluvia empezaban a doler al chocar con dureza contra la desnuda piel de sus brazos. - Analía! - gritaba una voz femenina desde el porche. Subió de forma rítmica los pequeños escalones y enseguida estuvo a cubierto. Apoyó las manos sobre sus caderas y, respirando con dificultad debido al esfuerzo, admiró el camino que acababa e recorrer. Un rayo iluminó fantasmagóricamente el cielo. Sonrió. Enseguida le precedió un fuerte y grave estruendo. León comenzó a ladrar mientras se sacudía el húmedo pelaje. Analía profirió una sonora risotada y se arrodilló en el suelo del porche. El perro lamió con énfasis su cara. - Qué demonios haces, criatura? - la firme mano de su madre la levantó del suelo -. Estás empapada! Quítate ese vestido de inmediato y ve a sentarte junto al fuego. Sin permitir que la sonrisa desapareciera de su rostro entró dentro de la casa. Cruzó sigilosamente el pasillo con León detrás guardando la misma discreción. Se asomó un instante al salón principal donde estaba situada la chimenea grande, el piano y los sofás más cómodos de la casa. Su abuela calcetaba en la mecedora más próxima al fuego mientras las gemelas coloreaban algún garabato sobre la alfombra. Un escalofrío recorrió su espalda. Lo más sensato sería secarse los pies y cambiarse de ropa. Subió con calma las interminables escaleras hasta el segundo piso. Paseó la mirada por las fotografías colgadas en la pared mientras subía. En la primera aparecía ella siendo todavía una niña, tendría unos cinco o seis años, con León siendo un cachorro en la playa. León había sido el primer y único regalo que su padre le había hecho, y no se lo reprochó nunca. El pastor alemán era su amigo más fiel. El único que la rescataba de la soledad en las infinitas tardes de lluvia y en las interminables noches de dolor. Cuando abrió la puerta de su cuarto León entró primero. Cerró de un portazo y corrió a tumbarse sobre la cama. No le importaba estar empapada y tampoco le importaba resfriarse. Cayó entonces en la cuenta de que todavía tenía el libro aferrado en su mano. Se apoyó sobre un costado y observó en silencio la cubierta. Orgullo y prejuicio. Era una portada sencilla, con el título en relieve y el fondo azul. Le gustaba ese azul, le recordaba al cielo claro y despejado del verano. Como siempre que un libro caía en sus manos le dio la vuelta y leyó la última frase […]. Esbozó una sonrisa y se levantó de la cama. Su madre había dejado sabiamente una pequeña toalla de color blanco inmaculado sobre la silla de su tocador. Avanzó sin prisa hacia ella. Caminó lentamente al principio, y al percatarse de que nadie la observaba se elevó con cuidado sobre los dedos de sus pies. Juntó las manos por encima de su cabeza y cerró los ojos. En su mente comenzaron los primeros acordes de su melodía favorita de “El lago de los cisnes”. Y así se aproximó, esbelta y grácil, a su tocador. Cogió la toalla entre sus manos y secó su pelo con premura. Su propia imagen se reflejaba en el espejo de pie junto a la ventana. El largo y negro pelo mojado caía en cascada sobre sus hombros, brillante. Se dio cuenta entonces de que su blanco vestido de tirantes estaba cubierto de verdín. Se pegaba a su cuerpo como si fuese algún tipo de seda marcando de forma evidente su figura. Torció el gesto cuando vio la marca rosada de su rodilla izquierda. Subía el bajo del vestido para deshacerse enseguida de él por la cabeza cuando un ruido la sobresaltó. Alzó la vista al espejo, que reflejaba la puerta, y se encontró con la mirada divertida de un hombre robusto. Analía le respondió con una orgullosa mirada de desaprobación. - ¿Nunca le han dicho que espiar a una mujer mientras se cambia es de muy mala educación? - preguntó a la figura reflejada en su espejo. - En infinitas ocasiones - el caballero entró en el cuarto y cerró la puerta tras su espalda -. Desgraciadamente, tengo mis propias opiniones acerca de eso. Analía trató de no sonreír. No sería ella la que discutiera con él esa incorregible tendencia que lo avocaba a crear sus propias normas.

martes, 25 de diciembre de 2012

O home do piano

Son as nove en punto dun sábado. Que importa o mes! Un home senta frente ao seu piano nun vello café. O público de sempre vai chegando. O marmurio enche o local pero Guille non parece notalo. Abstraído colle o vaso que ten diante, con dozura, con amor, con expectación; coma se quixese facerlle o amor ó seu Gin Tonic. Agarda. Un home vello senta preto del e agasállao cunha ollada chea de significado. Ese é o sinal. Dun grol remata a súa bebida e axusta o micrófono. Comeza. A melodía que xorde das súas mans é triste e doce. Sábea de memoria, sempre foi así, e non precisa partitura, nunca tocou con ela. Mira de esguello á clientela, parecen ansiosos. Quere sorrir, todos agardan unha melodía que os faga sentir ben. As súas mans expertas deslízanse polo teclado, aburridas. Aos poucos aquela triste e doce melodía convértese nunha sintonía transitoria para que, finalmente, soe outra algo máis alegre e atrevida. Xa non gosta tanto dela. Cun aceno aburrido repasa o local sen parar de tocar. Xoan, un bo amigo, disponse tras a barra coma sempre. É un home bromista, rápido co chisqueiro e conséguelle as bebidas gratis. Mentres serve unha copa o sorriso desaparece da súa cara. Isto o está a matar. Sabe que desexaría estar noutro lugar, triunfando coma estrela de cine e por fin poder saír de ese lógobre bar. Xunto a el está Pablo, un novelista frustrado que aínda que quere non ten tempo para unha muller, falando con Dani. El está na marina, e con seguridade non sairá nunca dalí. Pasa por diante Sara, a camareira, cunha brevísima saia. A súa felicidade é finxida e vai sempre demasiado pintada. As enrrugas comezan a aparecer ó mesmo tempo que a súa afabilidade fai o contrario. Algúns homes traxeados beben xuntos, embriagándose lentamente. Comparten unha bebida chamada “soidade”. As veces chíscanlle un ollo a algunha mullere. Frente ao seu rexeitamento brindan. Polo menos non beben sos. O espello da parede devólvelle a súa imaxe reflectida. Aborrece mirarse mentres toca, traelle algunha mala lembranza. Recorda terlle pedido ao xerente que retirase ese espello de aí. Atópao algo lonxe, dedicándolle un sorriso. Parace que hoxe hai un bo público. Ambolosdous saben que a xente acode soamente para escoitalo tocar a el. Lembra de súpeto que día é. Un día coma hoxe ela marchara. Agora estaba tamén só, coma o resto. O propio Guille tamén quedara encerrado naquela gaiola, naquel bar sabendo que a súa propia vida tamén comezara a marchar. Non lamenta, nin nunca lamentará as súas decisións; aínda que non lle desexa a ningúen a escuridade que o abrangue coma unha brétema de melancolía. Continúa tocando, nunca parou de facelo. Golpea con furia o piano. Agora toca a melodía que compuxera fai anos para ela. Cada nota desgárrao sen compaixón. Segue tocando, non é quen de deixar de facelo. A dor é forte e abrumadora, atúrdeo pero non pode deixar de tocar. Unha bágoa temeraria pretende abrirse camiño pola súa meixela. Sabe que se permite que ela esvare indiscretamente, farano tamén moitas máis . O micrófono cheira a alcol e o piano parece compartir a súa saudade. Aférrase a el con egoísmo. Sabe que é o único que lle queda. Unha muller avanza cara el. Non é o tipo de clientela da que goza o seu café. Deposita con sensualidade unha xenerosa propina no seu tarro. Agora mírao en fite, crávandolle uns poderosos pero transparentes ollos azuis. - Cántame unha canción - susurrou -, ti es o home do piano. El non puido respostar. - Semellas canso e aínda é cedo - o home do piano seguiu tocando -. Que fas aquí? Deberías estar a tocar con Billy Joel.

domingo, 23 de diciembre de 2012

Bicos usados (1º premio 2010 Letras Galegas)

Non llo dixo nunca, pero acostumou a observalo mentres traballaba. Encantaballe ver aquela expresión de concentración no seu rostro; facíao moi atractivo. “Quizáis foi así como comezou” dixose ela en máis dunha ocasión. Miradas furtivas no despacho, cando ninguén os vía, ou iso querían crer. Sorrisos a medias e roces casuais. Foi duro para ela ter que ocultar todo o que sentía hacia el, de cara aos demáis. Era moi duro finxir que non sentía nada cando el dicía o seu nome en voz alta nas interminables reunións, as risas a medias na cafetería ou os roces polos corredores. Era terrible achegarse aos seus beizos e non poder bicalos cando lía o desexo nos seus ollos, ou cando a súa man se deslizaba suavemente polas súas costas mentres camiñaban xuntos polo corredor. Aprendeu a finxir, e fíxoo tan ben que chegado o momento pensou que non sentía nada por el. Así era máis doado. Pero as bolboretas da súa barriga sempre dicían a verdade. Aínda hoxe, despois de tanto tempo, un lixeiro calafrío recorre a súa espalda cando lembra a primera vez que el a bicou. Non o previra, ela fora a máis sorprendida. Levaba tempo crendo que os sinais que el lle mandaba formaban parte dun inocente coqueteo. Que nunca chegarían a nada. El estaba casado. CASADO. Repetía mentres recollía as súas cousas da gran mesa central. Soamente quedaba ela por marchar á casa, e miraba de esguello a luz acesa que saía da porta do seu despacho. Tratou de loitar contra o desexo de entrar alí e facerlle o amor enriba da mesa da oficina. Pero era o desexo o que falaba, non a súa mente. O primero bico foi unha mestura de todos os seus desexo reprimidos. Quizáis foi a calor premonitoria do verán ou o esgotamento por pasar a tarde enteira con aqueles rapaces descarados os culpables. O conserxe esperabaos falando coas mulleres da limpeza e agradecendo que fóra venres. A calor inundaba o edificio que a pesar da ausencia de chamas parecía estar ardendo. Antea levaba o pelo recollido, unha blusa branca entreaberta e unha saia negra que conseguía ensalzar, aínda máis se cabe, a súa figura. Podíanse ver as súas infinitas pernas apoiadas nunhas sandalias escuras con algo de tacón. Encantaballe sentirse tan feminina diante de el. Elías tiña o seu xersei verde na man e a camisa demasiado desaliñada. Nunca o mirara con aquel aspecto tan descoidado, estando el sempre preocupado en coidar a súa imaxe cara os alumnos. Quedaban soamente eles dous. - É unha tortura quedar neste sitio ata tan tarde - coemntou el mentres ficaba apoiado na parede do corredor. Ela volveuse e dedicoulle un daqueles sorrisos que gardaba soamente para el. - En días coma estes o mellor e ir tomar un grolo - seguiu camiñando, fancendo notable a súa impracable beleza feminina. Elías non puido evitar mirala de arriba abaixo mentres avanzaba tras ela. Nese momento Antea xirouse de novo para cachalo mirando os seu nocellos. Caera na trampa. - Caeuche algo, Elías? - o home, aturdido, alzou rápidamente a cabeza. - Non, eu só… bonitas sandalias - dixo mentres entornaba os ollos. - Grazas - agradeceu moi complacida. Camiñaban cara á saída, dedicándose miradas que algúns poderían cualificar de lascivas, cando Antea tropezou moi oportunamente. A súa man dereita foi parar ao brazo de Elías, mentres el trataba de evitar a caída colléndoa pola cadeira. Os dous achegáronse máis do políticamente correcto. Os seus rostros separábanse só uns milímetros. Mirábanse, non podían deixar de mirarse. Antea sentía como o seu corazón comezaba a latexar dunha forma desenfreada. Avergoñouse ao pensar que poderían soar tan alto como para que Elías os escoitase. Pero quería que el o escoitase. Elías separou o brazo que a rodeaba. Por un intre ela pensou que todo rematara, que a maxia que os embargaba desaparecera nuns segundos. Baixou a mirada. Pero Elías alzoulle a cabeza delicadamente, buscando a súa mirada. Sorriulle como só el sabía facelo e comezou a acercarse moi lentamente. Fitou queda, agardando o momento do contacto que tan sensualmente estábase a prolongar. Os seus beizos rozáronse levemente, como con medo. Ela pechou os ollos para sentir aquel roce, e deixouse ir nos seus brazos que firmemente a suxeitaban. A sensación cálida do seu corpo contra o seu permitiulle experimentar sensacións ata daquela insospeitadas e peligrosamente atraentes. Dunha volta aquel simple bico converteuse nun moito máis profundo e paixonal. Antea aferrou con forza a camisa de el. Os beizos entreabertos deixaron escapar un lixeiro suspiro e o seu cálido alento mergullouse en cada un dos seus poros. Percatouse de que Elías aferrábaa con forza contra o seu corpo, coma se non quixera separarse de ela; coma se non fora quen de apartarse. Bicáronse unha e outra vez embriagados por un extáse que non parecía humano. Ela divertiuse mordéndolle o labio inferior con tenrura mentres el exploraba a súa figura por dentro da blusa ata chegar ás súas costas. Era o desexo o que tomara o control. Non lembraban onde se atopaban nin quen os podería ver; perderan todo contacto coa realidade con un simple bico. A súa respiración entrecortada deu paso a unha loita frenética sen control por precisar máis do outro. Elías colleuna pola cintura e levouna en dous pasos á parede preto da porta. Sentíao tan cerca, e máis cerca quería sentilo. As mans de el deslizábanse polo torso de Antea mentres ela xogaba coa súa boca dunha forma nova e excitante. Pensaba que estaba a volverse tola. O sangue non chegaba a súa cabeza, e non podía, non quería pensar. O son duns pasos que avanzaban cara a eles fixo eco nas súas cabezas e cortoulles a respiración. As luces apartáronse e César, o conserxe, dobrou a esquina contraria á que estaban eles. Percatouse da situación en cuestións de segundos, finxiu que non os vira e torceu á dereita para saír pola porta. Miráronse, sentindo aínda a calor nos seus corpos. Elías afastouse uns centímetros, pero Antea podía notalo sobre ela. Fitouna con mirada culpable e recuou algúns pasos para deixala respirar. Querían máis. Desexaban máis. Ámbolosdous souberon cunha ollada que non se atreverían a retomar o que ata entón era pura paixón desenfreada. Antea peiteou os cabelos e botou unha man ao peto. Amosoulle as chaves dun coche. - Vés? - invitou nun susurro. Elías non tivo tempo de pensar e seguiuna coma hipnotizado. Deixouse levar polo seu olor a lilas. Aquel desexo durou seis meses. Seis meses labrados na súa pel día a día. Non llo dixo nunca, pero acostumaba a desexala en segredo. Nunca pensou que podería desexar tanto a unha muller como desexaba a Antea. Sabía que xa pasara moito tempo dende que todo sucedeu. Pero aínda hoxe, cada vez que a miraba traballando na sala de profesores, desexábaa en segredo. Quizáis foi así como rematou, cando o seu corpo comezou a desexala máis alá dos límites. Cando estar a soas con ela e reprimirse fíxose insoportable. Cando aquelas miradas, aqueles sorrisos e aqueles roces non eran suficientes. Foi duro ter que escoller entre o seu corpo e a súa mente. O seu corpo bicáraa aquel día, e a súa mente afastouno de ela. Sabían que o seu final estaba escrito dende o comezo. Seis meses máis tarde o que comezou nun bico rematou en bágoas. - Que estamos a facer, Elías? - preguntoulle ela nunha desas noites tormentosas tan comúns na Galiza. - Estamos na túa cama, mirando Land Rober, escoitando a choiva; estase ben - contestou, eludindo o evidente. - Veña… - replicou poñéndolle os ollos en branco. - Non o sei - respondeulle finalmente. O silencio apoderouse do cuarto. Elías respiraba o arrecendo a froitas que emanaba do seu pelo, mentres os dous meditaban as súas palabras. Antea incorporouse sobre a cama; el deixou os seus lentes a un lado. Intuían que o final achegábase, estábase a escribir naquel intre. Ningún quería crelo. - Elías… - ela trataba de articular algunha frase coherente, pero as verbas non poderían describir o que sentía. - Non digas nada - cortou con voz seca e impersoal. Algunha forza allea a súa mente impedíalle deixar de mirala aos ollos. - Agora que? - unha bágoa surcou a meixela de Antea. Non soportaba vela sufrir. Incorporouse e achegou a súa cara a dela. Bicouna. E aquel bico con sabor as súas bágoas soubolle doce e amargo. Deulle unha aperta, e ela notou os seus brazos trémulos rodeando o seu corpo. Aferrouse ós seus brazos. Nunca a desexara tanto coma daquela, pero todo rematara xa. Aínda que ese bico deu paso a outro máis lento e profundo. Antea intentou respirar toda a esencia do seu derradeiro bico. As súas mans comenzaron a percorrer un corpo que xa coñecían. Tumbona na cama e agarimouna coma se nunca antes o fixera. Ela tratou de comprendelo, intentou ler nos seu ollos. Apertouna con forza mentres bicaba cada milímetro da súa pel, deixando pegadas. Aquela sería a súa amarga e doce despedida. Sería a derradeira vez que Antea fora súa en corpo e alma, que a sentira tan preto de el. Aquela noite Elías fíxolle o amor con toda a paixón e toda a rabia que sentía ao saber que non estarían xuntos nunca máis. Quería ver o seu corpo tremer unha última vez baixo o seu, que ela soubese canto a quería. As bágoas brotaban dos seus ollos mentres se bicaban de novo. Sabía que non volvería a bicar así. A lembranza dos seus beizos viviría nos seus bicos que xa marcados serían sempre bicos usados.

miércoles, 19 de diciembre de 2012

Anceios

Facía riscos nunha folla branca mentres escoitaba chover. Semellaba enfeitizada. Comezou a escribir coas letras estruchadas ás que me tiña acostumbrada, nunha xeira afervoada. O bolígrafo, encoveirado do rillado que estaba, xiraba incansable nas súas mans coma unha doce bailarina. Ela aínda non dixera nada e eu, malpocada de min, estaba disposta a agardar todo o que fose preciso. Naquel estraño silencio esnaquicei en pedaciños unha goma de borrar e xogaba a guindalos nunha gabeta para probar puntería. De súpeto o seu salouco, acedo coma naquel intre estaba a súa alma, esgazou o silencio. Abriu os beizos, tan albeiros como a súa faciana e ducias de verbas ensarilladas xurdiron deles. Tratei de acougala e calou. O certo é que non quería escoitar o acoitamento das súas palabras. Ela pareceu comprenderme e miroume cunha cariña de anguaria á que pensei non me poder resistir. Fitei a fiestra, aínda chovía, e o arrepiante son do vento non ventaba unha boa noite. Respirei profundamente e collín unha cadeira arrombada preto da porta para achegarme a ela. Ao sentir a miña presencia turrou de min para estar máis preto. Non fun que de arriarme das súas mans, os anceios de compracela eran demasiado fortes.

lunes, 2 de agosto de 2010

CAPÍTULO UNO

- ¿Cómo me has encontrado? - preguntó entonces mi padre
- Ya lo sabes - contestó el desconocido
- ¿Qué quieres?
- ¿Tú qué crees? - el hombre lanzó una mirada de superioridad y arrogancia que me puso los pelos de punta. Pero mi padre permaneció impertérrito.
Si esa noche yo hubiera estado en mi cuarto como dijo mi padre cuando llamaron a la puerta, puede que nada sucediera aquella noche, ni las siguientes. Pero no tenía sueño y quería averiguar quien venía a mi casa a las 1:30 de la noche y conseguía que mi padre se pusiera tan nervioso.
Desde mi escondrijo entre las sombras a lo alto de la escalera pude adivinar la silueta de un hombre de unos cincuenta y tantos, bajo y gordo. De pelo canoso y cara de pocos amigos. A su lado, un chico que quizás no pasara de los veinte, alto, rubio y como más tarde comprobaría, en muy buena forma física.
- ¿Qué quieres? - repitió mi padre, esta vez algo más nervioso.
- Me gustaría hablar de esto en un lugar algo más… privado - pidió el hombre mirando a su alrededor -. Si es posible, por supuesto.
Mi padre dudó un poco antes de decidirse a llevarlo a su despacho. El hombre sonrío complacido.
- Me gustaría que él - dijo señalando al joven - no estuviera presente en nuestra conversación.
- Claro - concedió mi padre -, puedes darte una vuelta por el piso de abajo - esto último lo destacó - y también puedes poner la tele si quieres; pero no muy alta, arriba duerme mi hija.
Me pareció notar como mi padre se tensaba después de decir esto último. No se fiaba de aquellas personas y no le hizo mucha gracia haber mencionado a un chico de veinte años que su hija dormía profundamente en el piso de arriba.
Mientras los dos hombres entraron en el despacho, el muchacho se giró hacía lo alto de la escalera, justo donde estaba yo. Instintivamente me oculté detrás de la pared. Demasiado tarde, ya me había visto. Pero para mi sorpresa se dirigió al salón y no subió como yo había pensado en un primer momento.
¿Qué hacía? Podría bajar junto a él a mostrarme hospitalaria, y ofrecerle una cerveza o una coca-cola. O por el contrario podría volver a mi cuarto y no salir hasta su marcha. No lo sabía. Desde la oscuridad me había parecido que era lo bastante guapo como para ser una buena anfitriona. Y por otro lado, mis amigas nunca me perdonarían no haber bajado para al menos saber su nombre.
Aunque tampoco me pareció buena idea bajar en pijama de pantaloncito corto (era verano y hacía calor, ¿vale?) a ofrecerle a un desconocido con mala pinta una coca-cola. Además, si bajaba cabía la posibilidad de que mi padre me pillara fuera de mi habitación a esa hora.
Dudé un rato. Pero al final me decidí a bajar al salón como quien no quiere la cosa, y de paso preguntarle qué coño hacen en mi casa él y ese hombre a las 2 de la madrugada. Porque no creía que fueran vecinos disgustados por el ruido.
Cuando entré en el salón lo descubrí a oscuras escudriñando un cuadro que había pintado mi madre años atrás.
- Puedes encender la luz - dije encendiéndola - aún no matamos por eso.
- Lo supongo - dijo- pero pensé que en esta casa se hacía todo a oscuras, como espiar desde las sombras, por ejemplo.
Al encender la luz comprobé que era mucho más guapo de lo que había supuesto. Llevaba el pelo rubio oscuro despeinado y con un flequillo que le tapaba un poco el ojo derecho. Desee al instante poder apartar ese mechón de pelo de sus ojos, y ¡que ojos! Eran de un azul tan intenso que no pude sostenerle la mirada mucho tiempo, aunque puede que eso fuera parte de los nervios. Vestía unos pantalones impolutos color negro que parecían de marca y una camisa muy sencilla, simplemente blanca bajo una cara cazadora de cuero. Aparentemente, mi visitante no carecía de recursos monetarios. Aún algo impresionada, recordé su comentario y me sonrojé. El sonrió.
- Soy Laura – Me presenté. - Laura Shore.
- Yo Christian - dijo simplemente.
- No es nada personal pero, ¿qué haces aquí? No estoy acostumbrada a tener visita un martes a las 2 - solté entonces.
Christian volvió a sonreír. Era una sonrisa transparente y enigmática a la vez. Cautivadora e inimitable. Parecía un desierto inexpugnable que no tenía fin. Esa sonrisa me pedía que le conociera más. Me encantó.
- He venido con mi padre a hablar con el tuyo. Pero como puedes comprobar me han dejado fuera. - añadió echándole un vistazo a la puerta del despacho - Y la hora se debe a que hemos perdido el primer avión y hemos cogido uno de tarde en lugar de uno de madrugada.
Tenía un extraño acento que no lograba situar: no era gallego, eso seguro. Ni vasco ni catalán. Y estaba segura de que no era español. Pero hablaba castellano correctamente, y eso lo hacía todavía más interesante.
-Aah – comenté tontamente- ¿Desde donde venís?
- California. Mi padre tiene negocios allí.
Vaya, californiano. Recién llegado desde la playa de Santa Mónica.
- ¿Quieres tomar algo? - intenté cambiar de tema - Hoy hace mucho calor y una cerveza bien fría le sienta bien a cualquiera.
Christian sonrió por tercera vez aquella noche.

Estuvimos cosa de una hora hablando. Cada uno con una cerveza en la mano, charlando animadamente en el sofá. Hablamos principalmente de trivialidades. Parecía simpático y con sentido del humor; eso me encantó. Descubrí que llevaba dos años viviendo en Sicilia, aunque su residencia era Roma. No era californiano, pero su origen italiano me atrajo más todavía. Según comentó, se había pasado la vida viajando con su padre. De él solo me dijo que era un hombre de negocios y no aclaró nada más. Yo tampoco se lo pregunté.
- Y dime, ¿vas a volver por aquí? - dije dándole un sorbo a mi cerveza.
- No lo sé. Todo depende de tu padre y de si acepta representar legalmente al mío. Dicen que es el mejor. – me confió en un susurro.
Antes de que pudiera contestar, Christian miró el reloj
- Joder, la 3:15. ¿Tú mañana no tienes clase?
Me sonrojé un poco y miré también la hora. La verdad era que se había hecho bastante tarde, y más me valía despedirme ahora si quería levantarme a las 7. Pero aunque me estuviera cayendo de sueño prefería seguir hablando con Christian antes que irme a la cama.
- No importa. Además no te voy a dejar aquí solo... - reprimí un bostezo e intenté que no se notara - No te preocupes por eso.
- Como quieras - aceptó - Oye, ¿cuántos años tienes? Dieciocho, diecinueve…- aventuró él.
Me volví a sonrojar avergonzada.
- Dieciséis - logré decir con un hilo de voz.
Él sonrío de nuevo.
- Pues tienes más conversación que las tías que conozco - dijo él para mi asombro - Ellas solo tienen pájaros en la cabeza, y aún estoy investigando en que planeta viven - bromeó, y le dio el último sorbo a su cerveza -. Me ha encantado haberte conocido. Me gustaría volver a verte…
Me puse como un tomate, cualquiera me hubiese visto pensaría que me iba a dar algo. Pero en lugar de eso nos miramos largamente, y sobrevino un intenso silencio. Pude que algo incómodo, pero no podía apartar la vista de sus ojos azules, estaba como hipnotizada. Pero algo me hizo salir de mi ensimismamiento.
- Laura - dijo a mi espalda una voz familiar.
- Christian - dijo el otro hombre con voz ronca.
Los dos nos sobresaltamos y yo me volví para encontrarme con los ojos oscuros de mi padre, que miraban entre preocupados y enfadados.
- Nos vamos - anunció el otro hombre. Y dirigiéndose a mi padre dijo: - El jueves a las cinco estaré aquí para hablar de ese asunto.
Mi padre asintió, y yo dejé escapar un suspiro de alivio: después de todo iba a volver a ver a Christian. Antes de salir por la puerta me dedicó una media sonrisa a modo de despedida y desapareció detrás de su padre. Cuando se cerró la puerta el mío me miró con su cara de asesino en serie tan peculiar.
- Me gustaría saber que hacías a esta hora hablando con un desconocido - ladró.
- Solo bajé a por agua y me lo encontré en el salón, empezamos a hablar… - mentí.
- Claaaro, y no dudas en invitarle a una cerveza, ¿verdad? - Me reprochó señalando las botellas vacías. Mi única contestación fue bajar la cabeza.
- Sube a tu habitación y ya hablaremos mañana con la tranquilidad que me sea posible - gruñó dándose la vuelta.
- Pero ¿quién era ese hombre, y que quería? - le pregunté de pronto.
- Laura… - me cortó.
- Y ¿por qué ha llegado tan tarde? - continué.
- Laura…
- Y estoy segura de que ya lo conocías, porque cuando ha llegado…
- LAURA - gritó mi padre - A LA CAMA.YA!
Me miró muy fijamente y me di por enterada. Enfadada, di un portazo antes de meterme en la cama. Pensé en que seguramente no podría salir de casa en unos días y en la excusa que le soltaría a mi padre al día siguiente. A pesar de eso no pude evitar que mi último pensamiento antes de dormir fuera para él… para CHRISTIAN.

viernes, 16 de julio de 2010

C&L *No debería quererte*

PRÓLOGO

Ellas parecían no querer moverse; o tal vez no podían. Escuchaba sus quejidos lastimeros con lejanía, mientras trataba de pensar con claridad. Trazaba un plan para conseguir sacarlas de allí sanas y salvas. Ahora había tomado el mando.
Tenía las manos cubiertas de la sangre de otra persona, aunque repugnaba recordar su procedencia. Al alzar la vista se escuchó un disparo que procedía sin ninguna duda del interior de la mansión. Gritaron, y buscaron refugio tras unos contenedores de basura dispuestos para el servicio. Un segundo disparo alertaba de que no se trataba de una broma. Las cuatro habíamos comenzado a jugar a un juego peligroso, y sólo en aquel momento nos dimos cuenta de su envergadura. Recordaba a como años atrás mamá trataba de obligarme a coger un abrigo para no resfriarme, parecía que todo estaba bien hasta que tenía demasiada fiebre como para ir al parque esa tarde. Pero mamá no estaba tras esos contenedores y aquella situación no se solucionaría con unos días en la cama. El tercer disparo me cogió desprevenida y ensimismada en mis propios pensamientos. A mi cabeza sólo podía llegar un nombre. Su dueño era el causante de esta situación, de la sangre, de los disparos... Puede que lo más razonable hubiera sido rehuirle desde el principio, cuando todavía podía. Estaba maniatada a ese nombre, y aunque pudiera no querría soltarme. Me maldije por aquella situación, por ese dolor que me invadía y que no se desvanecería hasta saber que ambos estaban bien.
No pude evitar evocar la noche en que todo empezó. La noche en que sucedió. La noche en la que él, Christian, llamó a la puerta de mi casa con un hombre al que mi padre conocía muy bien...