O home do piano

Son as nove en punto dun sábado. Que importa o mes! Un home senta frente ao seu piano nun vello café. O público de sempre vai chegando. O marmurio enche o local pero Guille non parece notalo. Abstraído colle o vaso que ten diante, con dozura, con amor, con expectación; coma se quixese facerlle o amor ó seu Gin Tonic. Agarda. Un home vello senta preto del e agasállao cunha ollada chea de significado. Ese é o sinal. Dun grol remata a súa bebida e axusta o micrófono. Comeza. A melodía que xorde das súas mans é triste e doce. Sábea de memoria, sempre foi así, e non precisa partitura, nunca tocou con ela. Mira de esguello á clientela, parecen ansiosos. Quere sorrir, todos agardan unha melodía que os faga sentir ben. As súas mans expertas deslízanse polo teclado, aburridas. Aos poucos aquela triste e doce melodía convértese nunha sintonía transitoria para que, finalmente, soe outra algo máis alegre e atrevida. Xa non gosta tanto dela. Cun aceno aburrido repasa o local sen parar de tocar. Xoan, un bo amigo, disponse tras a barra coma sempre. É un home bromista, rápido co chisqueiro e conséguelle as bebidas gratis. Mentres serve unha copa o sorriso desaparece da súa cara. Isto o está a matar. Sabe que desexaría estar noutro lugar, triunfando coma estrela de cine e por fin poder saír de ese lógobre bar. Xunto a el está Pablo, un novelista frustrado que aínda que quere non ten tempo para unha muller, falando con Dani. El está na marina, e con seguridade non sairá nunca dalí. Pasa por diante Sara, a camareira, cunha brevísima saia. A súa felicidade é finxida e vai sempre demasiado pintada. As enrrugas comezan a aparecer ó mesmo tempo que a súa afabilidade fai o contrario. Algúns homes traxeados beben xuntos, embriagándose lentamente. Comparten unha bebida chamada “soidade”. As veces chíscanlle un ollo a algunha mullere. Frente ao seu rexeitamento brindan. Polo menos non beben sos. O espello da parede devólvelle a súa imaxe reflectida. Aborrece mirarse mentres toca, traelle algunha mala lembranza. Recorda terlle pedido ao xerente que retirase ese espello de aí. Atópao algo lonxe, dedicándolle un sorriso. Parace que hoxe hai un bo público. Ambolosdous saben que a xente acode soamente para escoitalo tocar a el. Lembra de súpeto que día é. Un día coma hoxe ela marchara. Agora estaba tamén só, coma o resto. O propio Guille tamén quedara encerrado naquela gaiola, naquel bar sabendo que a súa propia vida tamén comezara a marchar. Non lamenta, nin nunca lamentará as súas decisións; aínda que non lle desexa a ningúen a escuridade que o abrangue coma unha brétema de melancolía. Continúa tocando, nunca parou de facelo. Golpea con furia o piano. Agora toca a melodía que compuxera fai anos para ela. Cada nota desgárrao sen compaixón. Segue tocando, non é quen de deixar de facelo. A dor é forte e abrumadora, atúrdeo pero non pode deixar de tocar. Unha bágoa temeraria pretende abrirse camiño pola súa meixela. Sabe que se permite que ela esvare indiscretamente, farano tamén moitas máis . O micrófono cheira a alcol e o piano parece compartir a súa saudade. Aférrase a el con egoísmo. Sabe que é o único que lle queda. Unha muller avanza cara el. Non é o tipo de clientela da que goza o seu café. Deposita con sensualidade unha xenerosa propina no seu tarro. Agora mírao en fite, crávandolle uns poderosos pero transparentes ollos azuis. - Cántame unha canción - susurrou -, ti es o home do piano. El non puido respostar. - Semellas canso e aínda é cedo - o home do piano seguiu tocando -. Que fas aquí? Deberías estar a tocar con Billy Joel.

Bicos usados (1º premio 2010 Letras Galegas)

Non llo dixo nunca, pero acostumou a observalo mentres traballaba. Encantaballe ver aquela expresión de concentración no seu rostro; facíao moi atractivo. “Quizáis foi así como comezou” dixose ela en máis dunha ocasión. Miradas furtivas no despacho, cando ninguén os vía, ou iso querían crer. Sorrisos a medias e roces casuais. Foi duro para ela ter que ocultar todo o que sentía hacia el, de cara aos demáis. Era moi duro finxir que non sentía nada cando el dicía o seu nome en voz alta nas interminables reunións, as risas a medias na cafetería ou os roces polos corredores. Era terrible achegarse aos seus beizos e non poder bicalos cando lía o desexo nos seus ollos, ou cando a súa man se deslizaba suavemente polas súas costas mentres camiñaban xuntos polo corredor. Aprendeu a finxir, e fíxoo tan ben que chegado o momento pensou que non sentía nada por el. Así era máis doado. Pero as bolboretas da súa barriga sempre dicían a verdade. Aínda hoxe, despois de tanto tempo, un lixeiro calafrío recorre a súa espalda cando lembra a primera vez que el a bicou. Non o previra, ela fora a máis sorprendida. Levaba tempo crendo que os sinais que el lle mandaba formaban parte dun inocente coqueteo. Que nunca chegarían a nada. El estaba casado. CASADO. Repetía mentres recollía as súas cousas da gran mesa central. Soamente quedaba ela por marchar á casa, e miraba de esguello a luz acesa que saía da porta do seu despacho. Tratou de loitar contra o desexo de entrar alí e facerlle o amor enriba da mesa da oficina. Pero era o desexo o que falaba, non a súa mente. O primero bico foi unha mestura de todos os seus desexo reprimidos. Quizáis foi a calor premonitoria do verán ou o esgotamento por pasar a tarde enteira con aqueles rapaces descarados os culpables. O conserxe esperabaos falando coas mulleres da limpeza e agradecendo que fóra venres. A calor inundaba o edificio que a pesar da ausencia de chamas parecía estar ardendo. Antea levaba o pelo recollido, unha blusa branca entreaberta e unha saia negra que conseguía ensalzar, aínda máis se cabe, a súa figura. Podíanse ver as súas infinitas pernas apoiadas nunhas sandalias escuras con algo de tacón. Encantaballe sentirse tan feminina diante de el. Elías tiña o seu xersei verde na man e a camisa demasiado desaliñada. Nunca o mirara con aquel aspecto tan descoidado, estando el sempre preocupado en coidar a súa imaxe cara os alumnos. Quedaban soamente eles dous. - É unha tortura quedar neste sitio ata tan tarde - coemntou el mentres ficaba apoiado na parede do corredor. Ela volveuse e dedicoulle un daqueles sorrisos que gardaba soamente para el. - En días coma estes o mellor e ir tomar un grolo - seguiu camiñando, fancendo notable a súa impracable beleza feminina. Elías non puido evitar mirala de arriba abaixo mentres avanzaba tras ela. Nese momento Antea xirouse de novo para cachalo mirando os seu nocellos. Caera na trampa. - Caeuche algo, Elías? - o home, aturdido, alzou rápidamente a cabeza. - Non, eu só… bonitas sandalias - dixo mentres entornaba os ollos. - Grazas - agradeceu moi complacida. Camiñaban cara á saída, dedicándose miradas que algúns poderían cualificar de lascivas, cando Antea tropezou moi oportunamente. A súa man dereita foi parar ao brazo de Elías, mentres el trataba de evitar a caída colléndoa pola cadeira. Os dous achegáronse máis do políticamente correcto. Os seus rostros separábanse só uns milímetros. Mirábanse, non podían deixar de mirarse. Antea sentía como o seu corazón comezaba a latexar dunha forma desenfreada. Avergoñouse ao pensar que poderían soar tan alto como para que Elías os escoitase. Pero quería que el o escoitase. Elías separou o brazo que a rodeaba. Por un intre ela pensou que todo rematara, que a maxia que os embargaba desaparecera nuns segundos. Baixou a mirada. Pero Elías alzoulle a cabeza delicadamente, buscando a súa mirada. Sorriulle como só el sabía facelo e comezou a acercarse moi lentamente. Fitou queda, agardando o momento do contacto que tan sensualmente estábase a prolongar. Os seus beizos rozáronse levemente, como con medo. Ela pechou os ollos para sentir aquel roce, e deixouse ir nos seus brazos que firmemente a suxeitaban. A sensación cálida do seu corpo contra o seu permitiulle experimentar sensacións ata daquela insospeitadas e peligrosamente atraentes. Dunha volta aquel simple bico converteuse nun moito máis profundo e paixonal. Antea aferrou con forza a camisa de el. Os beizos entreabertos deixaron escapar un lixeiro suspiro e o seu cálido alento mergullouse en cada un dos seus poros. Percatouse de que Elías aferrábaa con forza contra o seu corpo, coma se non quixera separarse de ela; coma se non fora quen de apartarse. Bicáronse unha e outra vez embriagados por un extáse que non parecía humano. Ela divertiuse mordéndolle o labio inferior con tenrura mentres el exploraba a súa figura por dentro da blusa ata chegar ás súas costas. Era o desexo o que tomara o control. Non lembraban onde se atopaban nin quen os podería ver; perderan todo contacto coa realidade con un simple bico. A súa respiración entrecortada deu paso a unha loita frenética sen control por precisar máis do outro. Elías colleuna pola cintura e levouna en dous pasos á parede preto da porta. Sentíao tan cerca, e máis cerca quería sentilo. As mans de el deslizábanse polo torso de Antea mentres ela xogaba coa súa boca dunha forma nova e excitante. Pensaba que estaba a volverse tola. O sangue non chegaba a súa cabeza, e non podía, non quería pensar. O son duns pasos que avanzaban cara a eles fixo eco nas súas cabezas e cortoulles a respiración. As luces apartáronse e César, o conserxe, dobrou a esquina contraria á que estaban eles. Percatouse da situación en cuestións de segundos, finxiu que non os vira e torceu á dereita para saír pola porta. Miráronse, sentindo aínda a calor nos seus corpos. Elías afastouse uns centímetros, pero Antea podía notalo sobre ela. Fitouna con mirada culpable e recuou algúns pasos para deixala respirar. Querían máis. Desexaban máis. Ámbolosdous souberon cunha ollada que non se atreverían a retomar o que ata entón era pura paixón desenfreada. Antea peiteou os cabelos e botou unha man ao peto. Amosoulle as chaves dun coche. - Vés? - invitou nun susurro. Elías non tivo tempo de pensar e seguiuna coma hipnotizado. Deixouse levar polo seu olor a lilas. Aquel desexo durou seis meses. Seis meses labrados na súa pel día a día. Non llo dixo nunca, pero acostumaba a desexala en segredo. Nunca pensou que podería desexar tanto a unha muller como desexaba a Antea. Sabía que xa pasara moito tempo dende que todo sucedeu. Pero aínda hoxe, cada vez que a miraba traballando na sala de profesores, desexábaa en segredo. Quizáis foi así como rematou, cando o seu corpo comezou a desexala máis alá dos límites. Cando estar a soas con ela e reprimirse fíxose insoportable. Cando aquelas miradas, aqueles sorrisos e aqueles roces non eran suficientes. Foi duro ter que escoller entre o seu corpo e a súa mente. O seu corpo bicáraa aquel día, e a súa mente afastouno de ela. Sabían que o seu final estaba escrito dende o comezo. Seis meses máis tarde o que comezou nun bico rematou en bágoas. - Que estamos a facer, Elías? - preguntoulle ela nunha desas noites tormentosas tan comúns na Galiza. - Estamos na túa cama, mirando Land Rober, escoitando a choiva; estase ben - contestou, eludindo o evidente. - Veña… - replicou poñéndolle os ollos en branco. - Non o sei - respondeulle finalmente. O silencio apoderouse do cuarto. Elías respiraba o arrecendo a froitas que emanaba do seu pelo, mentres os dous meditaban as súas palabras. Antea incorporouse sobre a cama; el deixou os seus lentes a un lado. Intuían que o final achegábase, estábase a escribir naquel intre. Ningún quería crelo. - Elías… - ela trataba de articular algunha frase coherente, pero as verbas non poderían describir o que sentía. - Non digas nada - cortou con voz seca e impersoal. Algunha forza allea a súa mente impedíalle deixar de mirala aos ollos. - Agora que? - unha bágoa surcou a meixela de Antea. Non soportaba vela sufrir. Incorporouse e achegou a súa cara a dela. Bicouna. E aquel bico con sabor as súas bágoas soubolle doce e amargo. Deulle unha aperta, e ela notou os seus brazos trémulos rodeando o seu corpo. Aferrouse ós seus brazos. Nunca a desexara tanto coma daquela, pero todo rematara xa. Aínda que ese bico deu paso a outro máis lento e profundo. Antea intentou respirar toda a esencia do seu derradeiro bico. As súas mans comenzaron a percorrer un corpo que xa coñecían. Tumbona na cama e agarimouna coma se nunca antes o fixera. Ela tratou de comprendelo, intentou ler nos seu ollos. Apertouna con forza mentres bicaba cada milímetro da súa pel, deixando pegadas. Aquela sería a súa amarga e doce despedida. Sería a derradeira vez que Antea fora súa en corpo e alma, que a sentira tan preto de el. Aquela noite Elías fíxolle o amor con toda a paixón e toda a rabia que sentía ao saber que non estarían xuntos nunca máis. Quería ver o seu corpo tremer unha última vez baixo o seu, que ela soubese canto a quería. As bágoas brotaban dos seus ollos mentres se bicaban de novo. Sabía que non volvería a bicar así. A lembranza dos seus beizos viviría nos seus bicos que xa marcados serían sempre bicos usados.

Anceios

Facía riscos nunha folla branca mentres escoitaba chover. Semellaba enfeitizada. Comezou a escribir coas letras estruchadas ás que me tiña acostumbrada, nunha xeira afervoada. O bolígrafo, encoveirado do rillado que estaba, xiraba incansable nas súas mans coma unha doce bailarina. Ela aínda non dixera nada e eu, malpocada de min, estaba disposta a agardar todo o que fose preciso. Naquel estraño silencio esnaquicei en pedaciños unha goma de borrar e xogaba a guindalos nunha gabeta para probar puntería. De súpeto o seu salouco, acedo coma naquel intre estaba a súa alma, esgazou o silencio. Abriu os beizos, tan albeiros como a súa faciana e ducias de verbas ensarilladas xurdiron deles. Tratei de acougala e calou. O certo é que non quería escoitar o acoitamento das súas palabras. Ela pareceu comprenderme e miroume cunha cariña de anguaria á que pensei non me poder resistir. Fitei a fiestra, aínda chovía, e o arrepiante son do vento non ventaba unha boa noite. Respirei profundamente e collín unha cadeira arrombada preto da porta para achegarme a ela. Ao sentir a miña presencia turrou de min para estar máis preto. Non fun que de arriarme das súas mans, os anceios de compracela eran demasiado fortes.