O home do piano

Son as nove en punto dun sábado. Que importa o mes! Un home senta frente ao seu piano nun vello café. O público de sempre vai chegando. O marmurio enche o local pero Guille non parece notalo. Abstraído colle o vaso que ten diante, con dozura, con amor, con expectación; coma se quixese facerlle o amor ó seu Gin Tonic. Agarda. Un home vello senta preto del e agasállao cunha ollada chea de significado. Ese é o sinal. Dun grol remata a súa bebida e axusta o micrófono. Comeza. A melodía que xorde das súas mans é triste e doce. Sábea de memoria, sempre foi así, e non precisa partitura, nunca tocou con ela. Mira de esguello á clientela, parecen ansiosos. Quere sorrir, todos agardan unha melodía que os faga sentir ben. As súas mans expertas deslízanse polo teclado, aburridas. Aos poucos aquela triste e doce melodía convértese nunha sintonía transitoria para que, finalmente, soe outra algo máis alegre e atrevida. Xa non gosta tanto dela. Cun aceno aburrido repasa o local sen parar de tocar. Xoan, un bo amigo, disponse tras a barra coma sempre. É un home bromista, rápido co chisqueiro e conséguelle as bebidas gratis. Mentres serve unha copa o sorriso desaparece da súa cara. Isto o está a matar. Sabe que desexaría estar noutro lugar, triunfando coma estrela de cine e por fin poder saír de ese lógobre bar. Xunto a el está Pablo, un novelista frustrado que aínda que quere non ten tempo para unha muller, falando con Dani. El está na marina, e con seguridade non sairá nunca dalí. Pasa por diante Sara, a camareira, cunha brevísima saia. A súa felicidade é finxida e vai sempre demasiado pintada. As enrrugas comezan a aparecer ó mesmo tempo que a súa afabilidade fai o contrario. Algúns homes traxeados beben xuntos, embriagándose lentamente. Comparten unha bebida chamada “soidade”. As veces chíscanlle un ollo a algunha mullere. Frente ao seu rexeitamento brindan. Polo menos non beben sos. O espello da parede devólvelle a súa imaxe reflectida. Aborrece mirarse mentres toca, traelle algunha mala lembranza. Recorda terlle pedido ao xerente que retirase ese espello de aí. Atópao algo lonxe, dedicándolle un sorriso. Parace que hoxe hai un bo público. Ambolosdous saben que a xente acode soamente para escoitalo tocar a el. Lembra de súpeto que día é. Un día coma hoxe ela marchara. Agora estaba tamén só, coma o resto. O propio Guille tamén quedara encerrado naquela gaiola, naquel bar sabendo que a súa propia vida tamén comezara a marchar. Non lamenta, nin nunca lamentará as súas decisións; aínda que non lle desexa a ningúen a escuridade que o abrangue coma unha brétema de melancolía. Continúa tocando, nunca parou de facelo. Golpea con furia o piano. Agora toca a melodía que compuxera fai anos para ela. Cada nota desgárrao sen compaixón. Segue tocando, non é quen de deixar de facelo. A dor é forte e abrumadora, atúrdeo pero non pode deixar de tocar. Unha bágoa temeraria pretende abrirse camiño pola súa meixela. Sabe que se permite que ela esvare indiscretamente, farano tamén moitas máis . O micrófono cheira a alcol e o piano parece compartir a súa saudade. Aférrase a el con egoísmo. Sabe que é o único que lle queda. Unha muller avanza cara el. Non é o tipo de clientela da que goza o seu café. Deposita con sensualidade unha xenerosa propina no seu tarro. Agora mírao en fite, crávandolle uns poderosos pero transparentes ollos azuis. - Cántame unha canción - susurrou -, ti es o home do piano. El non puido respostar. - Semellas canso e aínda é cedo - o home do piano seguiu tocando -. Que fas aquí? Deberías estar a tocar con Billy Joel.