Anceios

Facía riscos nunha folla branca mentres escoitaba chover. Semellaba enfeitizada. Comezou a escribir coas letras estruchadas ás que me tiña acostumbrada, nunha xeira afervoada. O bolígrafo, encoveirado do rillado que estaba, xiraba incansable nas súas mans coma unha doce bailarina. Ela aínda non dixera nada e eu, malpocada de min, estaba disposta a agardar todo o que fose preciso. Naquel estraño silencio esnaquicei en pedaciños unha goma de borrar e xogaba a guindalos nunha gabeta para probar puntería. De súpeto o seu salouco, acedo coma naquel intre estaba a súa alma, esgazou o silencio. Abriu os beizos, tan albeiros como a súa faciana e ducias de verbas ensarilladas xurdiron deles. Tratei de acougala e calou. O certo é que non quería escoitar o acoitamento das súas palabras. Ela pareceu comprenderme e miroume cunha cariña de anguaria á que pensei non me poder resistir. Fitei a fiestra, aínda chovía, e o arrepiante son do vento non ventaba unha boa noite. Respirei profundamente e collín unha cadeira arrombada preto da porta para achegarme a ela. Ao sentir a miña presencia turrou de min para estar máis preto. Non fun que de arriarme das súas mans, os anceios de compracela eran demasiado fortes.