Latexo do Salvador (1º premio Letras Galegas 2011)

- Irmáns: cantas veces sentimos que estamos perdidos. Cantas veces vagamos polas tebras, sen ver a luz, porque os nosos desexos terrenais impídennos seguir o camiño. Non desesperen; nesas ocasións Deus é o faro que ilumina o camiño a seguir, e a igrexa é a que nos tende apoio… Don Salvador pronunciaba a súa homilía amolado. Era domingo, e coma sempre asistiran á misa soamente as beatas. Ver a igrexa valeira sempre lle afectaba bastante. Aquilo non era o que lle prometeran ao sairen do Seminario. Canso, paseaba a ollada polos seus fregueses rezando para poder rematar canto antes e marchar á Reitoral. Naquela misa dixo o xusto, sen deterse e tan rápido como se podía permitir para que ninguén se decatase. Santi, o seu sacristán, axudouno coa sotana e puxo uns pantalóns vaqueiros. Nada lle molestaba máis que levar ese ridículo disfrace pola rúa, nin tampouco o alzacuello. No seu lugar levaba sempre un xersei co colo de cisne. Saiu da igrexa apurado, sen falar coas devotas que agardaban á porta para felicitalo polo sermón dese domingo. Non tiña tempo para aturalas. Excusouse alegando unha dor forte de cabeza e apurou o paso. Mentira. Mentalmente púxose como penitencia rezar un Noso pai logo de tranquilizar. Deu un portazo e pasou dúas veces a chave. Apoiado na porta pechou os ollos. Pechounos moi forte; tanto que comezou a ver cores na escuridade. Pimeiro rosa, logo vermella e por último azul. Agora o que ve asemella unha volvoreta, o río, o verde do campo, un cobertor extendido entre as flores e despois… Non! Non podía permitirse iso, non agora. Abriu os ollos. Diante del estaba o espello coa súa imaxe reflectida. Dende que chegara á vila adelgazara moitisimo e comenzaba a caerlle o pelo. Aínda non cumprira os 35, era novo de máis para comenzar a preocuparse polo cabelo. Achegouse máis. Unhas enrugas ameazaban a ancha fronte. As acostumadas olleiras seguían alí, aínda non marcharan dende… A piques estivo de romper o espello dun puñetazo. Acouga, dixo a si mesmo. Respirou profundamente e entrou no salón algo atolondrado. Tirou a chaqueta despreocupadamente e púxolle mala cara á vida. Sentíase só. Tan sumamente só que comezaba a preguntarse se acertara realmente coa vida que escollera. Aquela vila comezara a absorbelo. Gústaballe, si. Se marchaba tería saudades do arrecendo das flores á noitiña, do chio-chio dos paxariños á mañá; das xenerosas comidas que lle preparaba Carmucha, da inocencia das súas beatas. Sorriu ao pensar nelas. Pero o seu soño era chegar a bispo. Quizais a solución sería ir a Roma, estudar e aclararse el mesmo. Como podería aconsellar aos demáis se estaba totalmente perdido? “Salvador, non estás perdido, estás na Reitoral, onde debes estar.” díxolle a súa conciencia. “Xa sei onde estou! Pero o que digo é que estou perdido dunha forma metafórica” recriminoulle a súa mente. Polo rabiño do ollo advertiu algún movemento no sofá. Automáticamente mirou en fite cara alí. Non soubo se o que atopou era bo ou malo. O único que acertou a sentir era que o seu corazón comezou a latexar dun xeito estrepitoso. Ela estaba sentada, co pelo rizo enguedellado e tan rubia coma sempre. Aquela mañá levaba uns pantalóns curtos e unha camiseta que, ao seu parecer, quedáballe pequena. Os seus ollos grises estaban cheos de significado e o seus sorriso podería iluminar calquera habitación, incluso a de un sacerdote coma el. Quedou quieto no medio do salón coma un paspán. Os músculos non respondían e non acertaba dicir nada con sentido. Ela decatouse. - Vas quedar ahí coma un pailaroco ou dasme unha aperta? Por inercia Salvador achegouse a ela as carreiras e apertouna fortemente contra o seu corpo. Soltouna despois duns poucos segundos e dispúxose a unha distancia prudencial. - Como entraches? - preguntou tenso -. Non deberías estar aquí. - Entrei pola porta de atrás - ela seguía sorrindo -. Acabo de chegar á vila e quería verte. - Facíache en Vigo - comentou máis relaxado -. Non sairon as cousas ben por alá? - Non, o certo e que non - suspirou. Ese suspiro fixo espertar en Salvador sentimientos que xa cría esquecidos. Loitou en silencio contra eles. Estaba a perder. - Todo comezou moi ben, atopei traballo de camareira pero… faltábanme os cartos. O único que podía facer era continuar coa profesión que tiña aquí - a muller sentou outra vez no sofá. Inmediatamente Salvador sentou ó seu carón e estivo tentado a collela da man. - Cristal… - Chámame Sabela - dixo con voz firme -. Son Cristal cando estou traballando. Pola contra, cando estou contigo son simplemente Sabela, e ti es o meu Salvador. - Sabi, non digas esas cousas - Salvador púñase nervioso por momentos. - É certo. E ti sabes que é certo. Silencio. - Vas quedar moito tempo? - Salva, ven comigo. De súpeto, o mundo caeulle enriba. Os escombros aturdírono. Ficou calado algo máis dun minuto. Medo. O máis absoluto dos medos campou na súa mente impedíndolle o movemento. Mirou a Sabela de novo. Os cabelos vermellos caíanlle pola cara coma se fosen unha cascada. Daría o que fose por enguedellar un dos seus dedos neses rizos vermellos. Nos seus ollos leu que ela desexaba que o fixese. Deixaría que lle fixese o que el quixer. A fin de contas, ela era unha profesional… Pero como podía pensar en Sabela daquela forma? Era unha persoa, non un anaco de carne. Fora a súa nena dende o momento que puxera un pé na vila. Axudáraa a sair da rúa, conseguiulle un traballo respetable. Logo ela agradecérallo como mellor sabía. Onde tería a cabeza? Como puido deixarse facer? Naquela ocasión sentiuse coma Xesucristo, pero desta volta sucumbindo ás tentacións de María Magdalena. Deuse noxo el mesmo. - Non me mires así - saloucou Sabela -, non o soportaría. De ti non. - Éme difícil non facelo. Non podemos esquecer que eu son sacerdote e ti estasme a tentar - dixo sen mirala aos ollos. Da gorxa de Sabela saiu un débil son agudo. Salvador acertou a ver como tapaba a cara coas mans. Os ombros subían e baixaban ó compás dunha música que escoitaba soamente ela. Unha música de dor e soños rotos. Unha bágoa esbarou polo nariz, cheo de pencas, e foi parar á alfombra. - É así como pensas en min? - case non se lle entendía ao falar, xa que tiña o corazón roto -. Para ti non son máis que unha puta que está a torcerche os plans. A muller ergueuse precipitadamente coa intención de marchar. Volver marchar. Feríraa, e por iso marchaba. Salvador tratou de imaxinarse que faría sen ela se marchaba. Non podería ler nos seus ollos, agarimar o seu cabelo, ser feliz cos sorrisos que lle dedicaba. Ela abriu a porta, non miraba atrás. Aínda sentía como choraba. El quedaba alí, outra vez. Foi entón cando aconteceu. O mundo parou e a el botárono fóra. Non podía escoitar, quedara xordo. Non podía falar, quedara mudo. Din que os camiños do Señor son inescrutabeis. E se era crego, se dera co cú naquela vila por ela? Soamente por ela. Sempre soubo que o seu Deus era un Deus de amor, non de odio. Que tiña de malo namorar? Que tiña de malo seguir coa súa fe? Acaso ía deixar de crer por namorar? Non. Decatouse de que sería imposible volver rir se ela non estaba alí para velo. Se non compartía a súa alegría. Quizais todo rematara; ou quizáis, nese intre, estábase a escribir o comezo. - Sabela! - berrou -. Sabela, por favor! Detívoa antes de que pechara a porta. Colleuna polo pulso e achegouna a el. Sabela mirouno, e os seus ollos semellaban unha tormenta ou unha tarde con brétema. Tiña esa ollada pola súa culpa. Tíñaa diante, tan preto… pero non era quen de falar. Salvador tamén deu en chorar: polo que fixera, polo que ía facer e polo que faría. Ía perder todo, aínda que tamén gañaría todo. Inclinouse sobre ela e notou como tremía baixo os seus brazos. As súas frontes estaban xuntas. Sentía como o seu doce alento penetraba nel privándoo dos seus sentidos e tinxindo a súa alma. Salvador mirou os rizos que lle caían pola cara. Sentíu os seus ollos de tormenta ata nos ósos. Os beizos de Sabela estábano a tentar e as pálpebras pesábanlle. - Son sacerdote - repetiu nun íntimo susurro. - Queres ofrecerlle a túa vida a un Deus que non te permite amarme? - Non funciona así, miña nena - pechou os ollos -. Sempre terei fe nos votos que elixín facer. Sabela suspirou. Lenta, moi lentamente, foi aproximando os seus beizos aos del. Salvador non se resistiu. O ruxe ruxe que sentiu polo seu corpo destrozou as súas decisións. Alimentou o seu amor por ela. Asinou a súa sentenza final. Ela separouse a modiño e susurroulle ó oído as palabras que endexamáis esquecería. - Onde está a túa fe agora?